Mızmızlanmalar....

Hayatımda herkese iyiniyetle yaklaşmaya çalıştım. Bana sıcak davranan kimseyi kırmadım veya soğuk cevap vermedim. Ya da öyle zannediyorum. Genelde insanların şundan gıcık aldım şuna kıllandım dediği insanlara genelde 'iyi çocuk lan' derdim. Çünkü bana karşı birşey yapmamış olurdu. Aslında gıcık alan çocuğada birşey yapmamıştır ama gıcık alır işte belki hiç konuşmamıştır bile onla. Doğrusu o her insanda oluyor ama bazılarının sırf bu yüzden bir insanı silmesini aklım almıyor. Her insanın hayatta bir renk bir zenginlik olduğunu düşünürken,insanların birbirine bu kadar mesafeli bu kadar kapalı kalmasını anlamıyorum. Bunu geçelim bu ilk tanışma evreleridir tasvip etmesemde oluyor ve yapıyorum.

Peki ya tanışık olduğun,arkadaşım dediğin bir insanla bir süre sonra muhabbeti kesmek, ona yabancılaşmak bunu insanlar nasıl beceriyor? Biri bana açıklayabilir mi acaba? Durduk yere nasıl olur ki? Tamam kafa yapısı uyuşmaz insanın normaldir ama genede bu selam sohbeti bir anda kesmeye sebep midir? Ben bunu yapamıyorum. Konuştuğum insanlarla aramı soğutamıyorum.Daha doğrusu soğutmaya çalışırken içten içe o kadar üzülüyorum ki. Bunu dışada yansıtamıyorum.Bunların dışında kalmak istesemde olmuyor. Aradaki dengeyi tutturamayınca istemesemde başka insanların kalbini kırıyorum. Taraf ol yada bertaraf.. Ne yazık ki böyle oluyor!

Bir arkadaşım bir insanın nasıl herkesle arası iyi olabilir ki öyle olmamalı demişti. Hak vermemiştim o zaman.Gel gelelim olaylar gelişip seni buluyor..

Üzülüyorum sadece ve kendimi soyutlamak istiyorum.Ama beceremiyorum. Senin neyin var dediklerinde başlamak istiyorum bir yerden ama beni anlamayacaklarını biliyorum. Ve korkuyorumda, insanlar yüzünden insanlara verebileceğim sevginin kalmamasından..